vrijdag 12 augustus 2011

De boom in

Na de eerste hindernis bevind ik me ongeveer 7 meter boven de grond. Het waar-ben-ik-aan-begonnen-gevoel slaat weer toe. ‘Weer’, want het is de derde keer dat we gaan ‘accrobranchen’, een parcours volgen dat tussen bomen is uitgezet. We hebben het rode parcours gekozen. Nadat we door een jongeman in een tuigje zijn gehesen, de basisinstructies hebben gekregen en wat hebben geoefend mogen we gaan beginnen. Geheel volgens instructie slaan we de musketonhaken in tegengestelde richting om de kabel heen. De eerste hindernis is kinderspel, een soort hangmat van 10 meter lang van de grond naar het platform dat om de boomstam is getimmerd.
Maar daar begint het dus en ik herken het gevoel onmiddellijk van de vorige keren. Ik weet dat er niks kan gebeuren, ik zit goed vast. Toch ontstaat er die kille holte in de maagstreek en een licht gevoel in het hoofd. Gezond verstand helpt niet, mezelf toespreken helpt niet, want als ik de eerste stap op de volgende hindernis zet, beginnen mijn benen uit zichzelf onhoudbaar te trillen. Deze hindernis bestaat uit een paar ronde balken die met touwen zijn opgehangen aan kabels. Hoe erger mijn benen trillen, hoe lastiger de overtocht.
Ik kijk vooruit. Roald is inmiddels bij de vierde hindernis. Bea doet het kalmer aan. Ook zij heeft last van de ongemakkelijke verschijnselen die mij teisteren. Soms piept ze een beetje. “Ik vind het nog veel enger dan jij”, lieg ik haar bemoedigend toe. De eerste twee hindernissen zijn genomen. Nog 21 te gaan.

http://www.levaldescimes.com/

21-08-2010


Geen opmerkingen:

Een reactie posten