“Het is bijna vijf
uur,” – ik kijk op de klok: 16:58 uur – “we wachten nog twee minuten.” Als de
deur sluit achter de laatste binnenkomers in Cinema 4, neemt Willy Lindwer
wederom het woord, een introductie op de film waarop we allen wachten. Een film
die ik graag wil zien, maar waarvoor ik ook huiverig ben – huiverig voor wat ik
zal gaan zien: ‘het aangrijpende verhaal van het verwoeste leven van Manja
Croiset’. Kort daarvoor bromde mijn smartphone enkele keren achtereen; Manja
foeterend over een artikel in de krant over deze film. In plaats van een foto
van een NORMAAL MENS hadden ze het artikel opgeleukt met stills uit de film.
Er verschijnt een meisje in beeld. Een kleine Manja op de
rug gezien, lopend in het zand, naar haar vader die met zijn hand boven zijn
ogen in de verte kijkt. Met dit vertederende beeld begint het verhaal van het
stille meisje dat er niet mocht zijn.
Ik had het verhaal in grote lijnen gelezen, maar het hier zo
te zien, te horen, verteld door de dichtst betrokkenen en vooral ook door
haarzelf, sneed me door de ziel. Je vraagt je af: hoe is het mogelijk dat een
kind zo weinig begrip, zo weinig liefde en zoveel afwijzing kan verdragen,
verwerken. Niet dus. We horen over hoe ze wordt afgevoerd naar een
psychiatrische inrichting, waar elke emotie wordt bestraft met medicatie en nog
meer medicatie. En elektroshocks. Op het scherm zie ik gezichten van mensen die ook in de zaal
zitten. Een zaal gevuld met mensen die gemiddeld jonger zijn dan ik had
verwacht.
Het gezicht van Manja komt meer dan levensgroot in beeld. Hoewel
fragiel komt ze krachtig over. Het is het gezicht dat me bekend voorkomt van
haar foto’s, die ze zelf op Facebook plaatst, al dan niet voorzien van haar
eigen scherpe commentaar, waarvan ik soms de helft maar begrijp. De herkenning doet me wat ontspannen. Tot plotseling
haar speelgoedkamer in beeld komt. Wat is dat nou! Ik voel me gegeneerd als ik
zie hoe ze tussen pluche beesten en poppen op de grond zit. Hoe ze diverse
poppen aanwijst als representanten van de kleine Manja in verschillende
levensfasen. Dit is het beeld dat ze bij het artikel hebben geplaatst. Terecht dat
ze er laaiend over is, denk ik. Dan zet ze ineens een babystem op en wil getroost
worden, als een klein kind. Dit komt voor mij totaal onverwacht. Juist als het
me teveel wordt, is daar opeens Manja terug, die zich op haar beurt geneert
voor haar gedrag van zo-even.
Dat het geen feel good
movie zou zijn, was van tevoren duidelijk, maar dit beeld van een vrouw die
wil leven, maar het niet kan en tegelijkertijd ook niet kan sterven hakt er nog
meer in dan ik had verwacht.
Na afloop worden we uitgenodigd voor een drankje. De uitgever
heeft een aantal boeken meegenomen en ze uitgestald op een tafeltje. Eén daarvan
ligt er nu bij mij op tafel. op de cover staat het meisje dat door het zand naar haar vader loopt. Ik weet nog niet of ik hem uit zal lezen.
http://manjacroiset.wordpress.com/
Geëmotioneerd, maar dank je wel,
BeantwoordenVerwijderen