Take five

De winkel wordt gerund door twee dames, ruim over de 50, de lange geblondeerde haren in een paardenstaart uit de sterk gerimpelde gezichten getrokken, de kleding jeugdig. Oude meisjes. We stappen over de nieuwe winterjassen heen, die op de grond zijn uitgestrooid om opgehangen te worden in de niet zo heel grote winkel.

Bea trekt een trui uit het rek. Zwart met witte letters."Wat betekent dat, 'Féline meow'?" "Poesie mauw," zeg ik. Ze duikt de paskamer in. Achter het andere deurtje is een vrouw verdwenen, opgewacht door een klein ventje met een kleerhanger. Op de maat van de harde muziek bonkt hij ermee op de vloer. Als we bij de kassa wachten, staat hij plotseling achter ons. Het kleerhangerbonken is inmiddels wat nijdiger geworden.

"Wat een rotmuziek", zegt de blondine die achter de kassa heeft plaatsgenomen, nadat we vijf minuten hebben staan wachten. Terwijl Bea afrekent gaat het kereltje op mijn hielen staan. Zijn moeder vindt het allemaal prima. Als we naar de uitgang lopen, hoor ik de kleine knul "Mama!" roepen. 'Ik ben jouw mama niet,' zeg ik in mezelf.

Ik wil naar huis.