Na ons bomenklim-avontuur rijden we terug naar het kneuterige vakantiehuisje. Onderweg, wanneer we voor een stoplicht staan, stapt een vrouw uit de auto achter ons. Ze klopt op het raam aan de passagierskant en steekt een verhaal af in rap Frans. Hoewel ik de woorden ken, begrijp ik niet wat ze wil zeggen. Ze zegt een aantal keren ‘stop’, maar ik sta immers al stil? De rij achter ons groeit. Ik gebaar dat ik aan de kant zal parkeren. De man, die de auto achter ons bestuurt, sluit aan. Ik stap uit en loop met de vrouw mee naar de achterkant van mijn auto. Ze wijst op de remlichten. Die blijken niet te werken. “Tres dangereux!” Ik beaam braaf knikkend, “tres dangereux!”
In onze tijdelijke woonplaats ben ik de plaatselijke Peugeot-garage al een aantal malen voorbij gereden en weet deze moeiteloos te vinden. Aan de man bij de receptie leg ik in mijn beste Frans het probleem uit. “Ah, les stops!” Nu valt het kwartje. De man neemt me mee naar reparateur Christophe. Hij vertelt hem over la voiture van de madame uit Pays-Bas. Op het gezicht van Christophe breekt een lichte paniek door; hij spreekt geen Engels, sist hij tegen de man van de receptie. Dan herpakt hij zich en gebaart me de auto binnen te rijden. Binnen het kwartier heeft hij het probleem gelokaliseerd. Hij vraagt om de autopapieren. Natuurlijk heb ik die bij me, die heb ik altijd bij me. Als ik tenminste niet net die ochtend een andere tas had meegenomen. Beschaamd kijk ik Christophe aan. Met een zucht opent hij de motorkap, poetst wat schoon en noteert een nummer. Er moet een onderdeel vervangen worden. De hemel zij geprezen, het ding, een zwart-wit blokje (‘contacteur stop’), is op voorraad en kan direct geplaatst worden.
Nog een kwartier later - en slechts € 11,30 armer - kunnen we onze weg naar huis vervolgen. Zonder ongeplande tussenstop. Maar mét werkende ‘stops’.
21-08-2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten