Mijn OV-chipkaart is dood. "Die doet niks meer," bevestigt de vrouw bij de servicewinkel van de RET nadat ze er aandachtig naar heeft gekeken. "U zult een nieuwe persoonlijke kaart moeten bestellen. Dat kost 7 euro 50." Hier slaat de eerste irritatie toe. Ik ben er altijd zuinig op, bewaar de kaart stijf in mijn portemonnee en nu, na een paar maanden, is hij zomaar kapot?! Okee... ik heb hem één keer in mijn broekzak laten zitten. Maar zou zo'n kaart daar nou niet tegen moeten kunnen?
"Hoelang gaat dat duren?" informeer ik voorzichtig. Drie weken. "Maar als u hem via internet bestelt gaat het sneller." "Maar wat doe ik in de tussentijd!" De servicedame kijkt me peinzend aan en oppert: "U kunt gaan fietsen?" Natuurlijk, ik kan gaan fietsen. Maar voor de dagen dat ik niet kan of wil fietsen - als het regent of bij windkracht 5+ - heb ik een OV-chipkaart. Ik heb geen zin om haar dat te vertellen. Het heeft ook geen zin om haar dat te vertellen. Ze heeft een ander idee: "U kunt ook zolang een anonieme kaart nemen. Die kost 7 euro 50." Ik begin me aardig op te winden. "Weet u hoe vaak ik niet van en naar mijn werk kan reizen voor die 15 euro?!" Ze blijft kalm en kijkt me afwachtend aan. Ik ga overstag. "Nou, doe me dan maar zo'n anonieme kaart. Met 15 euro reistegoed."
Als ik wil afrekenen blijkt de pinautomaat niet te werken. Ook die van haar collega laat het afweten. Met een zucht haal ik de laatste contanten uit mijn portemonnee. Dan geeft ze me een formulier. "Hiermee kunt u het saldo van uw persoonlijke kaart op uw rekening laten terugboeken." Nu, dat is tenminste iets. Ze weet nog een laatste steek toe te brengen. "U betaalt daarvoor wel administratiekosten. 2 euro 50."
20-11-2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten